Weekend we Wrocławiu był bardzo owocny! Był jak podróż do... przeszłości. :)
W sobotę ślub i weselicho Rzymiana i Ani. Pięknie było zobaczyć ich razem przed ołtarzem, powspominać studenckie, jakże wesołe czasy i spotkać się ze znajomymi, których nie widziałem już "wieki". :)
Czas biegnie, dużo się zmienia, każdy zmierza w swoim kierunku, ludzie się rozjeżdżają po świecie... Ale zostają wspaniałe wspomnienia, których nikt i nic nie może nas pozbawić! A najpiękniejsze jest i tak to, co na nas czeka. :)
Po sobotnim szaleństwie przyszedł czas na regenerację w niedzielę. Moja Żonka zezwoliła mi na wycieczkę do Siechnic. ;) Ona zawsze mi pozwala na takie fajne rzeczy, bo to dobra kobieta jest! :D
Siechnice... Tam za studenckich czasów jeździłem często. Z wrocławskiego Gaju, przez lasek Rakowiecki, ulicą Międzyrzecką, przez Trestno i Blizanowice... Zawsze było tam spokojnie i sielankowo. Zawsze było tamtędy przyjemnie się przejechać. :) Dziś z Krzychem znów mogliśmy poczuć się jak wtedy!
To jest bajeczne! Siedzisz sobie na śluzie pod Siechnicami, słońce grzeje, patrzysz na kominy elektrociepłowni i wspominasz różne wydarzenia pijąc zimnego Piasta. :) Było bardzo wesoło.
Nie zabrakło też... konkursu w kopaniu puszki. Tradycyjnie wygrał Krzychu. :D 5:3... musiałem przełknąć gorycz porażki. Wygrałem natomiast w... rzucie korzeniem. Ale to już nie to samo. :D
Kolejny start w Mini Nocnej Masakrze! Było bardzo wesoło i z dreszczykiem emocji. Ale zacznę od początku.
Do bazy rajdu w Wałach udałem się z Krzychem. Po drodze zrobiliśmy pit stopa w Urazie – drobne zakupy. ;) W bazie rajdu byliśmy wcześnie – to niepodobne do nas. Powitanie z ekipą BIKEstats.pl(Michał, Filip, Marcin, Rafał, Kuba oraz gościnnie Bartek i Maciek) było bardzo sympatyczne. Fajnie zobaczyć się "po latach" z wrocławskimi bikerami.
Jako że jesteśmy z Krzychem profesjonalistami postanowiliśmy zrobić przed startem rozgrzewkę. Rozgrzewka była miła i przyjemna. Skręciliśmy rowery, spakowaliśmy batoniki na trasę, sprawdziliśmy sprawność oświetlenia, wypiliśmy po pysznym Piaście i zatrzasnęliśmy kluczyki w aucie... :D
Do startu zostały ostatnie minuty. Auto unieruchomione z zatrząśniętymi kluczykami a najbliższe zapasowe kluczkyki znajdowały się... 200 km dalej. Trochę lipa. Koledzy z BS próbowali pomóc. W międzyczasie czekalśmy na Błażeja. Moja wspaniała Żonka była gotowa przywieźć mi kluczyki – szalona-cudowna. :) Na szczęście obyło się bez nich, bo Błażej – słynący z rozległych kontaktów, najbardziej wpływowa persona na BS (a może i w całym Internecie) załatwił znajomego ślusarza. ;) I było po problemie. :) Wróćmy jednak na start...
Na starcie było miło. :) Wszyscy nam odjechali. Daliśmy im fory, bo ruszyliśmy z dwudziestominutowym opóźnieniem. ;) W końcy ekipa BS ruszyła. Po 3 km zdobyliśmy pierwszy punkt. Po 3,5 km zaliczyliśmy awarię. Po 4 km zaliczyliśmy... drugą awarię... Później znów punkt i tak prawie do końca. ;)
Niestety przy trzecim punkcie kontrolnym musiałem wracać do bazy rajdu, by zająć się otwieraniem auta (z odsieczą nadjechał kolega Błażeja, który otworzył auto). Błażej postanowił mi towarzyszyć – to dobry i szlachetny człowiek. ;) Reszta ekipy godnie reprezentowała BIKEstats.pl na trasie MNM. ;)
Po załatwieniu spraw związanych z autem wróciliśmy z Błażejem na trasę. Próbowaliśmy dogonić ekipę BS ale byli za mocni. :) By zniwelować dystans dzielący nas od chłopaków z BS zrezygnowaliśmy nawet z jednego punktu kontrolnego. Nie pomogło. :D
Co by nie mówić, mimo pewnych perturbacji, zabawa była przednia (to norma na MNM). Chciałem bardzo podziękować całej ekipie BS za super atmosferę i zabawę. Organizatorom za super rajd. Żonce za wsparcie. :)
Udało nam się zająć PIERWSZE MIEJSCE! Od końca. I było fajnie!
Weekendowy wyjazd do Wrocławia na uczelnię, piękna pogoda, rower na pace... Nie mogło być inaczej. :)
Razem z Krzychem do Siechnic na Piasta! Jak za dawnych lat. :) Było bardzo przyjemnie przemierzyć jedną z moich ulubionych tras i wypić piwko nad Odrą w towarzystwie Krzycha. Oczywiście Piast tradycyjnie zakupiony w Siechnicach. Odwiedzona została też śluza. Po prostu pięknie. Ten scenariusz można by powtarzać bez końca. I nigdy się nie znudzi... :)
TRASA: Wro/Niskie Łąki - Opatowice -> Trestno -> Blizanowice -> Siechnice i powrót
Udało się kolejny raz zmontować ekipę BS na weekendowy wyjazd. Tym razem na starcie wycieczki stawiło się... 13 osób. Nieźle! Oby tak dalej. :) Poniżej pełny skład. :) Aniołek Kasia Ala Agata Błażej Filip Tomek Marcin Jacek Michał Mateusz Żyła Młynarz – czyli ja ;)
Ekipa dopisała. Pogoda też. Wypad udał się w 100%. Śmiechu było co niemiara. :) To była niezwykle przyjemna i sielankowa setka.
Szczególne słowa uznania należą się dziewczynom, które świetnie poradziły sobie z długim dystansem. Agata, Asia, Ala i Kasia to twarde zawodniczki. Wyróżnić w tym składzie trzeba zwłaszcza Alę, która całą trasę pokonała na... rowerze miejskim – szacunek! :)
Niemal cała trasa była poprowadzona bocznymi drogami, tak by uniknąć dużego ruchu samochodowego. Część też prowadziła przez dukty leśne. Był też... mały odcinek specjalny prowadzący przez pola. :D Wszyscy dobrze się bawili.
Do najciekawszych miejsc odwiedzonych na trasie należy zaliczyć kościół w kształcie rotundy we wsi Stronia, krzyż pokutny w Kijowicach, cmentarz w Nadolicach, pałac w Borowej, domy Kargula i Pawlaka w Dobrzykowicach oraz... ambonę przy której wypiliśmy sobie po pysznym Piaściku!
Całej ekipie chciałem serdecznie podziękować za wielce przyjemne towarzystwo! Wszystkim serdecznie gratuluję pokonania ponad 100 kilometrów. Mam nadzieję, że jeszcze nieraz przyjdzie nam wspólnie pokręcić. :) Cieszę się, że udało mi się poznać nowe, nadzwyczaj sympatyczne osoby!
Jako, że moja relacja nie jest szczególnie bogata w treść, to... polecam odwiedzić jeszcze blogi: - Kasi, - Michała, - Jacka, - Filipa, - Żyły. Miłej lektury! :)
Dziś do Wrocławia przyjechał Jacek! Prosto z Poznania! Na rowerze! :) On jest jednak niezniszczalny.
Aby umilić Jackowi ostatnie kilometry podróży do Wrocławia postanowiłem wyjechać Mu naprzeciw. Dołączył do mnie Krzychu, który dzisiejszą jazdę potraktował treningowo, gdyż jak mówi mówi zbudować formę przed wyjazdem do Holandii (wyjazd za 2 dni :D ). Jacka udało nam się przejąć tuż przed Obornikami Śląskimi w Golędzinowie. Pędziliśmy tam ile sił w nogach – udało nam się wykręcić średnią prędkość 26 km/h na 30 kilometrach. Oczywiście nasz „wyczyn” wypadał blado przy średniej Jacka, który zrobił 170 kilometrów nie schodząc praktycznie poniżej 24 km/h. :D Spotkanie z Jackiem było bardzo wesołe. Mocno się wyściskaliśmy (tak jak przystało na facetów w lajkrach :D ), a następnie szybko uderzyliśmy do najbliższego sklepu spożywczego, by zaopatrzyć się Piasta. :)
Jako, że do Obornik jechaliśmy główną drogą i mieliśmy już dość aut, wymyśliliśmy sobie, że jazda do Wrocławia odbędzie się już bocznymi drogami. Najpierw chcieliśmy się przebić polną drogą do pobliskiego Lubnowa. Nawet nam się to udało ale... polna droga momentami zamieniała się w... plantację pokrzywy bądź błotną breję, momentami nikła nam z oczu. Nie mniej jednak fajnie było. :D Jackowi się podobało – to najważniejsze.
Za Lubnowem zrobiliśmy sobie przerwę na Piasta, bo po przeprawie przez pokrzywy opadliśmy z sił. Po wypiciu wspaniałego napoju rozegraliśmy z Krzysztofem tradycyjną konkurencję, w której zwycięzcą zostaje osoba potrafiąca dalej kopnąć puszkę po piwie. Nie chciałem żeby Krzychu się skompromitował przed Jackiem, dlatego też dałem mu wygrać. Niech się chłopak cieszy. ;)
W końcu dotarliśmy do Urazu. Później kilka kilometrów bocznymi drogami, kilka główną i byliśmy już na rogatkach Wrocławia. Jacek się ucieszył widząc tablicę z napisem „Wrocław”. :) Po niecałej godzince przebrnęliśmy przez miejską dżunglę i wylądowaliśmy w mieszkanku na Krzykach, gdzie czekała na nas moja kochana Asia. :) Dobrze było odpocząć. :)
Asia nakarmiła nas przepysznym obiadkiem! Mniam! :) Po posiłku dołączyła do naszego składu i we czwórkę ruszyliśmy na miasto. Nasz Ulubiony Poznański Biker miał w tym momencie... 215 kilometrów w nogach ale mówił, że czuje się świetnie. :) Skąd on ma ten dynami w nogach?! Wspólnie dotarliśmy do Mostu Zwierzynieckiego, przy którym nastąpiło pożegnanie z Krzychem. Krzyś stwierdził, że było miło ale... jutro nie będzie chodził. :) Asia, Jacek i ja wjechaliśmy do Parku Sczytnickiego, w którym pokonaliśmy kilka alejek i wypadliśmy na teren Stadionu Olimpijskiego. Na tamtejszych „polach marsowych” miał dziś się podobno odbyć koncert „Oceanu” - ulubionej kapeli mojego Aniołka. Niestety koncertu nie było. Mimo wszystko i tak było zajefajnie. :D Porobiliśmy kilka wesołych zdjęć. Jacek z tego wszystkiego popsuł swój statyw. Na szczęście udało się go naprawić przy pomocy... korka od szampana (lubię wyzwania). :D
W końcu czas było wracać do domku. Jednak postanowiłem, że muszę tego dnia wykręcić setkę, bo brakowało mi do niej niewiele. Zrobiliśmy sobie mały rajd po mieście. Spałaszowaliśmy pyszne lodziki w McD. Kupiliśmy chlebek w Tesco. Zahaczyliśmy o Ostrów Tumski i kilka innych miejscówek. Wreszcie znaleźliśmy się na Krzykach. Jackowi wyszło ponad 240 km, Asi prawie 30, a mi wybiła upragniona setka. Wszyscy ucieszeni mogli wracać do domku. :D
Ale było fajnie! A najlepsze jest to, że... jutro też będzie fajnie! I przez cały najbliższy tydzień też będzie fajnie! :)
Dzisiejszą setkę udało się przejechać dzięki Michałowi (WrocNam) oraz Piotrkowi (zyla82), z którymi miałem przyjemność kręcić tu i tam, a konkretnie po Wrocławiu i Wzgórzach Trzebnickich. ;)
Wystartowaliśmy po dziesiątej z Rynku. Udaliśmy się na północ Wrocławia. Zaraz po wyjeździe z miasta, gdy tylko dojechaliśmy do Krzyżanowic, mogliśmy zobaczyć jak wygląda sytuacja na Widawie. Okazało się, że Widawa faktycznie mocno przybrała, co spowodowało że mieszkańcy Krzyżanowic musieli umacniać pobliskie wały, by zabezpieczyć się przed zalaniem wioski. Cała nieszczęsna sytuacja powodziowa sprawiła również, że został odwołany Piknik Militarny w Rakowie, na który chcieliśmy wstąpić. Tak naprawdę to spodziewaliśmy się tego, więc gdy tylko na miejscu potwierdziły się nasze przypuszczenia zabraliśmy się do wymyślania alternatywnego planu. Szybko wykreśliliśmy na mapie sympatyczną trasę po Wzgórzach Trzebnickich. :)
To był strzał w dziesiątkę. Jechało się bardzo przyjemnie. Żyła był w tych rejonach po raz pierwszy i bardzo mu się tam spodobało. Jazda mijała szybko, uprzyjemnialiśmy sobie ją pogawędkami o rzeczach ważnych i mniej ważnych. :) Wśród wszystkich tematów przeważały jednak te powodziowe. Akurat w tym dniu dotarła do Wrocławia fala kulminacyjna na Odrze i byliśmy pełni obaw o ulice i osiedla pięknego Wrocławia oraz wszystkich sympatycznych miejscowości w okolicy.
Jak tylko wróciliśmy do Wrocławia po naszych krótkich wojażach na wzgórzach, odwiedziliśmy siedzibę Krajowego Rejestru Długów, przy którym zadomowił się nowy wrocławski krasnal. :) Następnie udaliśmy się na Wyspę Słodową, a po drodze obserwowaliśmy co dzieje się na Odrze i w jej sąsiedztwie – na szczęście wszystko wyglądało dobrze i wszędzie sytuacja była stabilna. Jedynie na Psim Polu trochę problemów sprawiała Widawa, która rozlała się na okoliczne pola. Zadowoleni dobrnęliśmy do centrum i zatrzymaliśmy się na wspomnianej Wyspie Słodowej, na której spotkaliśmy przedstawicieli wrocławskich kurierów rowerowych. Zorganizowali oni akcję wchodzącą w cykl Dokumenta-Ciclista. Przyłączyliśmy się do tej fajnej inicjatywy. Cyknięto nam po zdjęciu, a dodatkowo otrzymaliśmy świetne mapki z przewodnikami rowerowymi – dzięki!
Kolejny punkt dnia to wizyta w Parku Skowronim, w którym odpoczywaliśmy na jednej z ławeczek popijając zimnego Piaścika. :) Po tej relaksującej wizycie w parku pożegnaliśmy się i rozjechaliśmy do domów.
To jednak nie był koniec atrakcji. We Wrocławiu było dziś gorąco, i dosłownie, i w przenośni. To sprawiło, że jeszcze tego samego dnia dwukrotnie zrobiłem kursy na Kozanów. Kozanów, tak jak obawiałem się poprzedniego dnia, niestety został dotknięty powodzią. Woda wdarła się tam na część osiedla przez przerwany wał. Kilkanaście budynków zostało podtopionych. Na szczęście nikomu nie zalało mieszkania, a woda była jedynie na ulicach, skwerach i piwnicach. Bardzo ucieszył mnie fakt, że woda nie dostała się na blokowisko, na którym mieszkają Rodzice mojej Asi.
Moje dwa kursy na Kozanów: Pierwszy to wizyta w domku rodzinnym Asi i pyszny obiadek, po którym razem z Michałem poszedłem pomagać wojsku i mieszkańcom w obronie Kozanowa. Spędziliśmy trochę czasu przy transportowaniu worków z piaskiem. Dobrze było pomóc. :) Praca z Michałem układała się wzorowo. :D Przy okazji wizytę na ulicy Ignuta (gdzie pomagaliśmy) złożył Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz, który dobił do brzegu amfibią. :D Ostatnim miłym akcentem pierwszego kursu na Kozanów było spotkanie z Agą i Filipem. :) Po tym, gdy zrobiło się grubo po godzinie dwudziestej, pognałem na Krzyki do domku, by obejrzeć finał Ligi Mistrzów. Zaraz po finale (wygranym przez Inter) pocisnąłem jeszcze raz na kozanowskie osiedle, bo musiałem odwiedzić mojego Aniołka w pracy. :) Przy okazji zobaczyłem jak ciężko przy ratowaniu osiedla pracowały setki ludzi. Co chwilę gdzieś pędziły auta na sygnałach lub wywrotki z piaskiem. Wszędzie było ciemno, bo uliczne latarnie zostały pozbawione zasilania prądem. To wszystko wyglądało niesamowicie. Zanim wróciłem do domku odwiedziłem jeszcze Rodziców Aniołka, by zbadać jak wygląda u nich sytuacja – na szczęście wszystko było w porządku.
Grubo po północy dotarłem z powrotem na Krzyki. Zadowolony i zmęczony. Z kolejną setką na koncie. Po niezwykle udanym, dobrze i pożytecznie spędzonym dniu... ległem spać. :D
Powódź, która spustoszyła południe naszego kraju wciąż obejmuje swoim destrukcyjnym działaniem kolejne obszary Polski. Niestety, duża woda w szybkim tempie zbliża się do Wrocławia, w którym ogłoszono alarm przeciwpowodziowy. Już dziś (piątek 21. maja) poziom wody na Odrze przekracza o blisko metr stan alarmowy. Fala kulminacyjna ma przejść przez Wrocław w sobotę rano. Prognozy mówią, że czoło fali będzie przekraczać stan alarmowy o 2,4 metra... Ludzie we Wrocławiu jednak są spokojni. Władze utrzymują, że Wrocław obroni się przed wielką wodą. W tej chwili w całym Wrocławiu prowadzone są działania prewencyjne. Strażacy umacniają wały, dwa szpitale przygotowane są do ewakuacji, służby mundurowe są na posterunku. Podmiejskie poldery od czwartku są wypełniane wodą, dzięki temu fala ma być spłaszczona, ma to też spowolnić przepływ wody. MPWiK zapewnia, że we Wrocławiu nie będzie przerw w dostawie wody... Mimo wszystko miałem dziś spory problem z zakupem kilku butelek wody mineralnej, półki w marketach są puste.
Wierzę, że Wrocław oprze się fali powodziowej. Po tym jak został dramatycznie doświadczony w 1997 roku, powinien sobie poradzić. Jestem jednak świadom tego, że woda to niesamowity żywioł i wszystko może się wydarzyć. Oby prognozy się sprawdziły, oby wrocławianie mogli przejść przez to wszystko suchą nogą, bo patrząc się na relacje w telewizji i tragedię ludzi w województwach podkarpackim, małopolskim, świętokrzyskim oraz śląskim jestem pełen obaw.
Dziś zrobiłem sobie mały rekonesans. Przejechałem niemal cały miejski odcinek wałów wzdłuż Odry. Miłym akcentem tej przejażdżki było to, że udało mi się poznać jednego z wrocławskich przedstawicieli BIKEstats. W okolicy Trestna poznałem się z Toompem – bardzo sympatyczne spotkanie. :)
Tłumy nad rzeką były dziś niesamowite. Ludzie całymi rodzinami oblegają nadodrzańskie okolice i z niepokojem spoglądają na wodę. Póki co wszystko jeszcze wygląda względnie bezpiecznie ale w sobotę poziom wody podniesie się o kolejne 150 centymetrów. W tej chwili odcięte od świata jest już Trestno i Blizanowice, Odra zalewa tamtejsze poldery. Wkrótce nie będzie dojazdu także na same Opatowice i Mokry Dwór. Jeszcze dalej od Wrocławia problem jest też w Kotowicach, gdzie woda już wylała z Odry i podeszła pod same wały blisko domów. Nieciekawie sytuacja wygląda też w Oławie, w której zamknięto most na Odrze. Zalany jest już Brzeg Opolski. Żywioł nie zna litości.
Na wałach wśród gapiów było dziś dużo bawiących się dzieci i ludzi spacerujących z psami. Wiele osób robiło sobie „powodziowe fotki na N-K” na tle wychodzącej z koryta Odry. Oby w weekend, ta Odra, nie opuściła wałów, oby te wały wytrzymały, oby nie przesiąkały. Z żywiołem nie ma żartów. To potęga.
Na grupowy atak szczytu Ślęży szykowaliśmy już się od kilkunastu dni. Choć pogoda w ostatnich dniach skutecznie zniechęca do jazdy na rowerze, to dziś motywacja była na tyle silna, że nikt z nas nie wystraszył się silnego wiatru wiejącego z północy z prędkością dochodzącą do 40 km/h... Nie wystraszyła też nikogo niska temperatura oraz groźba wystąpienia opadów deszczu...
O godzinie 10:00, pod Wieżą Ciśnień na Wiśniowej nastąpiło spotkanie ekipy. Na starcie stawiły się same znakomitości. ;P Kasia – druga połówka Błażeja... Boski Blase – czyli druga połówka Kasi... (znany jako Szef Wszystkich Szefów) Michał – najlepszy wrocławski Maratończyk... Filip – najlepszy wrocławski Geolog... Jacek – najlepszy poznański Biker... I oczywiście mój najlepszy, najukochańszy Aniołeczek. :) Tej cudownej szóstce towarzyszyłem i ja. :)
Mimo parszywej pogody wszyscy byli weseli i zdeterminowani, by wjechać rowerami na Ślężę. Ucieszony był zwłaszcza Jacek, który o zdobyciu Ślęży rowerem marzył już od dawna. Również Kasia miała dzisiejszego dnia swój ambitny cel, którym było pokonanie ponad 100 km i udowodnienie sobie, że ma siły na pokonanie trasy planowanej wyprawy nad Balaton. Reszta chciała po prostu popedałować, poplotkować, najeść się pączków i wrócić do domu bez sił. :D
Z Wrocławia ruszyliśmy w stronę Żórawiny, następnie kierowaliśmy się na Kobierzyce i przez Pustków Żórawski dojechaliśmy do Rogowa Sobóckiego, gdzie zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę w tamtejszej piekarni. Sobócka piekarnia słynie z przepysznych wyrobów i cieszy się sporą renomą. My zamówiliśmy sobie tam po pysznej (i drogiej!) kawce. Każdy też spróbował sobie jakichś pyszności, Błażej na przykład pałaszował pączki bez marmolady. :D Trzeba przyznać, że dojazd do Rogowa Sobóckiego był dość łatwy i nie kosztował sporo sił, bo na wielu odcinkach pomagał nam w jeździe wiatr. Najlepsze miało się zacząć.
Przejazd przez Sobótkę to pierwszy podjazd i sygnał, że zbliżamy się do górzystych terenów. Mijamy kolejne wioski i rozpoczynamy podjazd na Przełęcz Tąpadła. W międzyczasie odbijamy jeszcze na Źródło Życia, by napełnić bidony wodą. Po kilkunastu minutach znaleźliśmy się na przełęczy. Naszym oczom ukazał się kamienisty podjazd na Ślężę. Chwilę odpoczywamy. Żartujemy sobie, że może poczekamy na przełęczy, a szczyt zdobędzie sobie Jacek, bo najbardziej mu na tym zależało. :D Ostatecznie... nie ma litości. :) Wszyscy przepuszczają atak na szczyt. Każdy robi to na swój sposób. ;) Trzeba przyznać, że wjazd na Ślężę nie jest łatwy. Wariant, którym wjeżdża się żółtym szlakiem z Przełęczy Tąpadła, to trochę ponad 3 km stromego podjazdu, na którym leżą luźne kamienie. Pokonywałem go dziś po raz czwarty i znów udało mi się wjechać bez wprowadzania. (yupiiiiiii! :D )
Na samym szczycie srogo wiało, widoki były dość mocno ograniczone przez chmury, wszystkim doskwierało przenikliwe zimno. Pozwoliliśmy sobie na spędzenie dłuższej chwili w Schronisku na Ślęży. Każdy się ogrzał, odpoczął oraz posilił się czym tylko chciał. ;) Wszystko co piękne... kiedyś się kończy. Po zjeździe ze Ślęży i Przełęczy Tąpadła czekała nas ciężka droga powrotna do Wrocławia. Ostatnie trzydzieści kilometrów trasy to była jazda w ciągle padającym deszczu. To była jazda pod wiatr, pod piekielne silny wiatr, który nie dość, że wymagał od nas sporego wysiłku, to potęgował dodatkowo uczucie zimna. Nie było to przyjemne. Mimo wszystko... jakoś humory nie chciały nas opuścić. :) Wesoło było nawet gdy mój dzielny Aniołek złapał kapcioszka. Zachowaliśmy zimną krew także wtedy, gdy... podczas wymiany dętki zgubiła się w trawie nakrętka od zacisku koła (brawa dla Filipa, który ją wypatrzył).
To nic, że droga do domu wydawała się nie mieć końca, i że pogoda nas nie oszczędziła. Ostatecznie wszyscy dotarliśmy na wrocławski Gaj i w dobrych nastrojach rozjechaliśmy się do domów. Każdy zadowolony, bo Ślęża została zdobyta, bo setka w miłym gronie została pokonana, bo miło minęła niedziela, bo... po prostu było fajnie. :)
Przyznam się, że do domku wróciłem dość mocno styrany. A głodny byłem jak wilk. Razem z Asią i Jackiem wcinaliśmy kolację tak szybko, że aż się uszy nam trzęsły. :D Po godzinie dziewiątej pożegnaliśmy Jacka, którego czekała jeszcze trzygodzinna podróż samochodem do Poznania (skąd on ma tyle siły?! ;) ). Szkoda, że weekend skończył się tak szybko. Na szczęście... za tydzień będzie następny. :D
Dzięki Wam wszystkim za super dzionek! Byliście dzielni. :D Ale najdzielniejsza była Kasia, która dzisiaj pokonała samą siebie. Przejechała 115 kilometrów i zdobyła Ślężę. Biorąc pod uwagę to, że zrobiła to w tak niesprzyjających warunkach atmosferycznych, to można śmiało stwierdzić, że drzemią w niej niesamowite możliwości. Także strzeżcie się węgierscy kierowcy! :D
Jakoś wciąż mi brakuje motywacji, wolnego czasu, zorganizowania i nie wiem jeszcze czego, by zacząć regularnie jeździć. Niby chcę ale... nie jeżdżę. To pewnie przede wszystkim chodzi o zorganizowanie wolnego czasu. Zbyt wiele rzeczy odkładałem wcześniej i teraz trzeba z nimi nadganiać. Ale jak już nadgonię... to takie wycieczki jak ta dzisiejsza nie będą zdarzały się raz na tydzień. Będę jeździł regularnie, tak jak lubię, tak jak powinno być, tak jak jest zdrowo. :) A nadgonię ze wszystkim już niedługo.
Dziś trochę poeksplorowałem wioski w okolicy Żórawiny. Pooglądałem pałacyki i kościółki w miejscowościach z dzisiejszej trasy. Ale przede wszystkim chodziło mi o to by pojeździć, dotlenić się, sprawić sobie przyjemność. :)
Może pochwalę się jeszcze, że w drodze powrotnej do Wrocławia, gdy jechałem pod wiatr wyprzedziła mnie dwójka bikerów. Generalnie chciałem im uciec ale w pojedynkę nie miałem z nimi większych szans. Jednak gdy mnie wyprzedzili to siadłem im na kole i przez ponad 10 km zamiast męczyć się cisnąc pod wmordewind jechałem sobie nie schodząc poniżej 30 km/h. :D Trochę się wściekali, bo nie mogli mnie zgubić. :D Nie wiem co bardziej ich denerwowało, czy fakt że jechali na kolarkach a ja na góralu... Czy może to, że oni, jako „super full pro” kolarze w lajkrach nie mogli zgubić ziomka, który sobie jechał ubrany w t-shirt i bojówki. :D
Nie choruję na tzw. "cyklozę".
Pokonywanie dystansu i własnych słabości, poznawanie nowych miejsc i ludzi (w niektórych można nawet się zakochać :D ), zdrowe i przyjemne spędzanie wolnego czasu - o to w tym wszystkim chodzi!
I tak właśnie wygląda ta moja zabawa z rowerem. :)
Uwielbiam jeździć długie dystanse i pokonywać podjazdy.
Kocham lasy, kocham góry, kocham jeździć. :)
Czasem bawię się w rowerowe rajdy na orientację ale najwięcej radości sprawia mi podróżowanie z sakwami. W wakacje 2009 roku wraz z moją kochaną Asią i przyjacielem Mateuszem pokonałem trasę Dookoła Polski. Łącznie przejechaliśmy niemal 4000 kilometrów w ciągu 30 dni. Na trasie towarzyszyli nam nasi Przyjaciele. Poza tym mam na swoim koncie wypady do Pragi, Wilna oraz na Bornholm. W głowie są kolejne plany. :)
Na blogu BIKEstats.pl dodaję regularnie i nieregularnie wpisy od czerwca 2006 roku. Można tam znaleźć tysiące zdjęć, oraz setki opisanych tras i relacji z wycieczek mniejszych i większych. :)
Trochę statystyki:
PRZEBIEG: 52'788 km (30.04.10)
MAX DYSTANS: 323,40 km (24.07.08)
MAX PRĘDKOŚĆ: 72,00 km/h (Puchaczówka, 20.09.09)
POWYŻEJ 300 km: 2 razy (stan na 19.03.12)
POWYŻEJ 200 km: 16 razy (stan na 19.03.12)
POWYŻEJ 100 km: 170 razy (stan na 19.03.12)
Mlynarz
